إِنَّ السَّماحَةَ وَالمُروءَةَ وَالنَّدى

في قُبَّةٍ ضُرِبَت عَلى ابنِ الحَشرَجِ

عبدالله ابن حشرج بن اشهب بن ورد.
والی و از بزرگان و شعرای قیس است.
در زمان عبدالملک بن مروان ولایت بیشتر شهرهای خراسان و پاره ای از شهرهای فارس و کرمان را یافت.
وی محمد بن مروان را مدح گفت صاحب اغانی قصیده ای از او نقل کرده است.
در حدود سال ٩٠ ه.ق. درگذشت.
(از الاعلام زرکلی).

زیاد ابن سلیمان الاعجم.
از موالی بنی عبدالقیس بود. او شاعری بود که شعرش دارای استحکام و فصاحت بود و چون لکنت زبان داشت به «اعجم» ملقب گردید. در اصفهان متولد شد ودر همانجا بالید آنگاه به خراسان رفت و در آنجا درحدود ٨٥ ه.ق. درگذشت.
وی معاصر مهلب بن ابی صفرة بود و برای او مدایح و مراثی سرود... بیشتر اشعارش در مدح امراء عصر و هجو بخیلان از آنان بود و فرزدق از بیم زیاد، بنی عبدالقیس را هجو نکرد.
(از اعلام زرکلی).
رجوع به عیون الاخبار و البیان و التبیین و عقد الفرید شود.